Schorzenia układu krążenia oraz choroby naczyniowe występują coraz częściej, bez względu na wiek oraz płeć. Przyczyną tego jest coraz szybszy postęp cywilizacji, któremu z kolei towarzyszy coraz bardziej obciążający zdrowie styl życia.
Jednymi z najczęstszych schorzeń, których liczba przypadków zachorowań z roku na rok jest coraz większa są komorowe zaburzenia rytmu serca, do których zalicza się między innymi częstoskurcz komorowy. Polega on na tym, iż w wyniku przyspieszonego bicia serca, odczuwanego przez pacjentów jako kołatanie, dochodzi do zaburzeń przewodzenia impulsów elektrycznych, zwanych tachykardią.
Częstoskurcz komorowy jest wywołany w większości przypadków niedotlenieniem serca, a występująca arytmia prowadzi do migotania komór. Terapia opiera się na stosowaniu leków antyarytmicznych, defibrylacji, angioplastyki oraz by-passów.
Częstoskurcz komorowy zalicza się do zaburzeń rytmu serca, które można podzielić na nadkomorowe oraz komorowe, które różnią się pod względem miejsca inicjacji wadliwych impulsów. Pierwszy typ powstaje wówczas gdy częstoskurcz komorowy pojawia się powyżej tak zwanego pęczka Hisa, natomiast w drugim przypadku arytmia występuje poniżej niego. Do komorowych zaburzeń rytmu serca zalicza się migotanie komór oraz ich trzepotanie, a także częstoskurcz pleomorficzny, zaburzenia nadkomorowe obejmują natomiast migotanie oraz trzepotanie przedsionków.
Częstoskurcz komorowy objawia się szybkim biciem serca, którego częstotliwość wynosi ponad sto uderzeń na minutę. Jeżeli proces trwa mniej niż trzydzieści sekund, wówczas jest to tak zwana odmiana nieutrwalona, natomiast w przypadku dłuższego czasu przebiegu występuje częstoskurcz komorowy utrwalony. Jeżeli czas trwania ataku sięga więcej niż połowę doby, wówczas jest nazywany ustawicznym.
Częstoskurcz komorowy objawia się głównie bardzo szybkim, silnym biciem serca, nazywanym galopującym, ponadto towarzyszą mu często duszności, omdlenia, mroczki przed oczami, a także stale występujące poczucie osłabienia oraz zmęczenia.
Częstoskurcz komorowy ma wiele przyczyn, a do najczęstszych należy zawał mięśnia sercowego oraz inne schorzenia układu krążenia, które powodują jego chroniczne niedotlenienie.
Chorobę może również wywołać rozszerzenie się jednej z komór serca, a także zaburzenia procesów jego kurczenia się, zwane kardiomiopatią rozstrzeniową. Inną przyczyną jest również zwiększenie grubości mięśni komór serca oraz utrata płatka zastawki mitralnej, czyli tak zwana kardiomiopatia przerostowa.
Częstoskurcz komorowy występuje bardzo często u osób z nieprawidłową ilością elektrolitów we krwi, takich jak potas, magnez, a także wapń. Arytmia występuje również podczas przyjmowania leków antyarytmicznych, jak również przy zapaleniu mięśnia sercowego. Częstoskurcz serca może być także wywołany przez choroby genetyczne, jak również przez blizny powstałe podczas zawału mięśnia sercowego, które powodują zaburzenia w prawidłowym przepływie impulsów. Przyczyną mogą być również powikłania po zabiegach kardiologicznych.
Częstoskurcz komorowy diagnozuje się przede wszystkim przy zastosowaniu elektrokardiografii, czyli tak zwanego EKG. Na wykresie uzyskanym podczas badania można dostrzec przyspieszone bicie serca, którego częstotliwość wynosi od stu do dwustu pięćdziesięciu uderzeń na minutę.
W przypadku łagodnych postaci częstoskurcz komorowy nie wpływa znacząco na życie pacjenta, w porównaniu z odmianami ciężkimi, które uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Zawał mięśnia sercowego, a także niewydolności lewej komory są przyczyną poważnych nieprawidłowości pracy serca. Na skutek tego dochodzi bowiem do znacznego zmniejszenia objętości krwi, która jest pompowana przez serce, powodując drastyczne obniżenie ciśnienia krwi, jak również zawroty głowy, duszności, a w skrajnych przypadkach nawet utratę przytomności.
Nieleczone, w znacznym stopniu zaawansowane postaci choroby doprowadzają do tego, iż krew nie jest w ogóle wyrzucana, co skutkuje tym, iż ma miejsce tak zwany częstoskurcz komorowy bez tętna. Jeżeli nie zostanie w takim przypadku podjęta natychmiastowa akcja ratownicza, polegająca na defibrylacji resuscytacji krążeniowo-oddechowej, wówczas nastąpi zgon pacjenta.
Szanse na przeżycie są zależne od stopnia zaawansowania oraz intensywności choroby, jak również ogólnego stanu zdrowia chorego oraz jego wieku.
Jednym z najgroźniejszych skutków, do jakich prowadzi częstoskurcz serca jest jest migotanie komór, polegające na przyspieszonej pracy serca, wynoszącej nawet do sześciuset uderzeń na minutę.
